Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΑΣ

(Εἰς μίαν ἁγίαν καθολικήν καί ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν)

   Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας εἶναι ἡ μία, ἁγία, καθολική καί ἀποστολική

Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἔχει κεφαλή τόν Χριστό καί μέλη ὅλους τούς βαπτισμένους πιστούς, οἱ ὁποῖοι προσπαθοῦν νά ζοῦν κατά Θεόν.

    Εἶναι μία, διότι ὁ Θεός εἶναι Ἕνας, μία ἡ πίστη μας σ' Αὐτόν καί ἕνα τό Ἅγιον βάπτισμα, μέ τό  ὁποῖο οἱ πιστοί γίνονται μέλη της.

    Εἶναι ἁγία, διότι Ἅγιος εἶναι ὁ ἱδρυτής της, ὁ Χριστός, ἀλλά καί διότι

μέ τήν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἁγιάζει τούς πιστούς.

    Εἶναι καθολική, διότι ἀγκαλιάζει ὅλους τούς ἀνθρώπους, χωρίς καμιά διάκριση. Ἐπίσης, διότι διατηρεῖ ἀνόθευτη τήν πίστη, τή λατρεία καί τή διοίκηση τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων.

    Εἶναι τέλος ἀποστολική, διότι ἱδρύθηκε ἀπό τούς Ἁγίους Ἀποστόλους καί διατηρεῖ ἀνόθευτη τήν ἀποστολική διδασκαλία.

   Μόνο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας  διεφύλαξε ἐξ'ἀρχῆς μέχρι σήμερον τίς ἰδιότητες αὐτές καθαρές, ἀνόθευτες καί ἀπαράλλακτες.

Γενέθλιος ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ Πεντηκοστή, κατά τήν ὁποία  τό Ἅγιον Πνεύμα κατῆλθε εἰς τούς Ἀποστόλους καί τό ὁποῖο συγκροτεῖ καί ὁδηγεῖ τήν Ἐκκλησία εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν.

   Στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ζοῦμε τήν παρουσία τοῦ Κυρίου μέσα στή λατρεία, στή διάρκεια τῆς ὁποίας ὁ πιστός βιώνει τή Σάρκωση, τή Σταύρωση καί  τήν Ἀνάσταση τοῦ Σωτῆρος.

Πιό συγκεκριμένα σέ κάθε Θεία Λειτουργία, κορυφαῖο Μυστήριο τῆς πίστεώς μας, βλέπουμε τόν Κύριο νά σαρκώνεται τήν ὥρα τῆς Προσκομιδῆς, πού εἰκονίζει τή φάτνη. Τόν βλέπουμε στή συνέχεια νά εἰσέρχεται στό δημόσιο βίο γιά νά κηρύξει τό χαρμόσυνο μήνυμα τῆς λυτρώσεως καί τῆς σωτηρίας, τήν ὥρα τῆς Μικρᾶς Εἰσόδου μέ τό Εὐαγγέλιο. Τόν ἀκοῦμε νά κηρύσσει τό μήνυμα τῆς ἀληθείας μέ τά ἱερά ἀναγνώσματα τοῦ Ἀποστόλου καί τοῦ Εὐαγγελίου. Τόν παρακολουθοῦμε στήν πορεία Του στό Γολγοθᾶ, μέ τήν Μεγάλη Εἴσοδο.

Τέλος δέ, ἀκοῦμε τή φωνή Του, νά μᾶς προσφέρει τό πανάχραντο Σῶμα Του καί τό πανακήρατο Αἷμα Του, γιά τή δική μας πνευματική τροφή, τόν ἁγιασμό, τή σωτηρία καί τή θέωσή μας.

«Λάβετε, φάγετε τοῦτο μου ἐστι τό σῶμα τό ὑπέρ ὑμῶν κλώμενον εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν», «πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες, τοῦτο ἐστι τό αἷμα μου τό ὑπέρ ὑμῶν ἐκχυνόμενον εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν».

 Μέ τό ἐτήσιο Ἑορτολόγιο καί τήν πλούσια κατανυκτική καί χαρμόσυνη Ὑμνολογία,πού ἡ Ἐκκλησία χρησιμοποιεῖ στίς λατρευτικές συνάξεις τῶν πιστῶν, δίδεται συνεχῶς ἡ ευκαιρία, τῆς μυστικῆς βιώσεως τῆς  ἔντονης  παρουσίας τοῦ Χριστοῦ, στίς καρδιές μας.

Οἱ μορφές τῶν Ἁγίων, οἱ ὁποῖες ἱστοροῦνται στούς Ναούς μας, ἀποτελοῦν τά ζωντανά πρότυπα, τά ὁποῖα ἐμπνέουν καί ὁδηγοῦν πρός τόν Κύριο. Εἶναι αὐτοί, οἱ ὁποῖοι ἔζησαν μέ Ὀρθόδοξη πίστη, συνέπεια καί σταθερότητα. Ἀγάπησαν τό Χριστό, ὅσο τίποτα ἄλλο στή ζωή τους, καί ἐμαρτύρησαν γιά τήν ἀγάπη Του, διδάσκοντας μέ τό παράδειγμά τους καί προτρέποντας νά τούς ἀκολουθήσουμε, τηρῶντας τήν  Ὀρθόδοξη Πίστη καί Ὀρθόδοξη ζωή.

 Ὁ πιστός ἐντός τῆς Ἐκκλησίας ἀπολαμβάνει, καθημερινά, τή χάρη τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τήν ἀγάπη τοῦ  Θεοῦ Πατρός καί τήν κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, προσδοκῶντας τήν Ἀνάσταση τῶν κεκοιμημένων καί τή συμμετοχή του στή  Ζωή τοῦ μέλλοντος αἰῶνος.

Πιστεύουμε σ᾿ ἕνα Θεό, μία πρωταρχικὴ αἰτία, χωρὶς ἀρχή, ἀδημιούργητη, ἀγέννητη, ἄφθαρτη καὶ ἀθάνατη(...).

Πιστεύουμε σ᾿ ἕναν Πατέρα, ποὺ εἶναι ἡ ἀρχὴ καὶ ἡ αἰτία ὅλων τῶν δημιουργημάτων, ποὺ δὲ γεννήθηκε ἀπὸ κανέναν, πού μόνος αὐτὸς εἶναι χωρὶς ἀρχικὴ αἰτία καὶ ἀγέννητος· ὁ ὁποῖος εἶναι βέβαια δημιουργὸς ὅλων, ἀλλὰ κατ᾿ οὐσία Πατέρας ἑνὸς καὶ μόνου, δηλαδὴ τοῦ μονογενῆ Υἱοῦ του, τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτήρα μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ εἶναι προβολέας τοῦ Παναγίου Πνεύματος(...).

Πιστεύουμε καὶ σ᾿ ἕναν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, τὸ μονογενή, τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, ὁ ὁποῖος γεννήθηκε ἀπὸ τὴν οὐσία τοῦ Πατρὸς προαιωνίως· φῶς ποὺ ἐξῆλθε ἀπὸ τὸ φῶς, Θεὸ ἀληθινὸ πού γεννήθηκε ἀπὸ τὸν ἀληθινὸ Θεό· Υἱὸ ποὺ γεννήθηκε καὶ δὲ δημιουργήθηκε, ποὺ εἶναι ὁμοούσιος μὲ τὸν Πατέρα καὶ εἶναι αὐτὸς διὰ τοῦ ὁποίου δημιουργήθηκαν τὰ πάντα. Ὅταν λέμε ὅτι «αὐτὸς ἐγεννήθη πρὸ πάντων τῶν αἰώνων», δεικνύουμε ὅτι ἡ γέννησή του εἶναι ἄχρονη καὶ χωρὶς ἀρχή· διότι δὲν ἔφθασε ἀπὸ τὴν ἀνυπαρξία στὴν ὕπαρξη ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι ἡ ἀκτινοβολία τῆς θείας δόξας, ὁ τύπος τῆς ὑποστάσεως τοῦ Πατρός, ἡ ζωντανὴ σοφία καὶ δύναμη, ὁ Λόγος, ὁ ὁποῖος ἔχει προσωπικὴ ὑπόσταση, ἡ οὐσιώδης καὶ τέλεια καὶ ζωντανὴ εἰκόνα τοῦ ἀοράτου Θεοῦ, ἀλλὰ συνυπῆρχε πάντοτε μὲ τὸν Πατέρα καὶ ἦταν στοὺς κόλπους του, καὶ γεννήθηκε ἀπὸ αὐτὸν προαιωνίως καὶ χωρὶς ἀρχή· διότι ποτὲ δὲν ὑπῆρχε ὁ Πατὴρ χωρὶς νὰ ὑπάρχει ὁ Υἱός, ἀλλὰ συγχρόνως ὑπῆρχαν ὁ Πατὴρ καὶ ὁ Υἱὸς ποὺ γεννήθηκε ἀπὸ αὐτόν(...).

Ὅμοια πιστεύουμε καὶ σ᾿ ἕνα Πνεῦμα Ἅγιο, τὸ Κύριο καὶ ζωοποιὸ, τὸ ὁποῖο ἐκπορεύεται ἀπὸ τὸν Πατέρα καὶ ἀναπαύεται στὸν Υἱὸ, τὸ ὁποῖο προσκυνεῖται καὶ δοξάζεται ὁμοῦ μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱό, διότι εἶναι ὁμοούσιο καὶ συναιώνιο· στὸ Πνεῦμα ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὸ Θεό, τὸ εὐθές, τὸ ἡγεμονικό, τὴν πηγὴ τῆς σοφίας καὶ τῆς ζωῆς καὶ τοῦ ἁγιασμοῦ, τὸ ὁποῖο εἶναι Θεὸς καὶ συνυπάρχει καὶ προσφωνεῖται ὁμοῦ μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱό, ἀδημιούργητο, πλῆρες, δημιουργικό, παντοκρατορικό, παντουργό καὶ παντοδύναμο(...).

«Πιστεύομεν καὶ εἰς ἓν Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, τὸ Κύριον καὶ ζωοποιόν, τὸ ἐκ τοῦ Πατρὸς ἐκπορευόμενον καὶ ἐν Υἱῷ ἀναπαυόμενον, τὸ τῷ Πατρὶ καὶ Υἱῷ συμπροσκυνούμενον καὶ συνδοξαζόμενον ὡς ὁμοούσιόν τε καὶ συναΐδιον, τὸ ἐκ Θεοῦ Πνεῦμα, τὸ εὐθές, τὸ ἡγεμονικόν, τὴν πηγὴν τῆς σοφίας καὶ ζωῆς καὶ τοῦ ἁγιασμοῦ, Θεὸν σὺν Πατρὶ καὶ Υἱῷ ὑπάρχον καὶ προσαγορευόμενον, ἄκτιστον, πλῆρες, δημιουργόν, παντοκρατορικόν, παντουργόν, παντοδύναμον, ἀπειροδύναμον, δεσπόζον πάσης τῆς κτίσεως οὐ δεσποζόμενον, θεοῦν οὐ θεούμενον, πληροῦν οὐ πληρούμενον, μετεχόμενον οὐ μετέχον, ἁγιάζον οὐχ ἁγιαζόμενον, παράκλητον ὡς τὰς τῶν ὅλων παρακλήσεις δεχόμενον, κατὰ πάντα ὅμοιον τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ».

Καθένα ἀπὸ τὰ τρία πρόσωπα ἔχει τέλεια προσωπικὴ ὑπόσταση. Οἱ τρεῖς ὑποστάσεις ἀλληλοϋπάρχουν, γιὰ νὰ μὴν εἰσαγάγουμε νέα διδασκαλία περὶ πλήθους καὶ ὁμίλου θεῶν. Μὲ τὶς τρεῖς βέβαια προσωπικὲς ὑποστάσεις ἐννοοῦμε τὸ ἀσύνθετο καὶ ἀσύγχυτο, ἐνῶ μὲ τὸ ὁμοούσιο καὶ τὴν ἀλληλοΰπαρξη τῶν προσωπικῶν ὑποστάσεων καὶ τὴν ταύτιση τοῦ θελήματος καὶ τῆς ἐνέργειας καὶ τῆς δυνάμεως καὶ τῆς ἐξουσίας καὶ τῆς κίνησης γνωρίζουμε τὸ ἀδιαίρετο τῆς θείας φύσης καὶ τὴν ὕπαρξη ἑνὸς Θεοῦ. Διότι πράγματι ὑπάρχει ἕνας Θεός, ὁ Θεὸς καὶ ὁ Λόγος καὶ τὸ Πνεῦμα του.

Ὅσιος Ἰωάννης Δαμασκηνός - Περὶ τῆς Ἁγίας Τριάδος

(Ἔκδοσις ἀκριβὴς τῆς ὀρθοδόξου Πίστεως, Α´ (8) 8. J.-P. MIGNE, P.G, Ρ.Ο. 94, 808-833)